کسی نمی داند دوستت دارم 

پاییز فصل زردی بود که می لرزید

از هراس سقوط برگ های خالی از زندگی

تا اینکه به مهر ماهش اعتبار بخشیدی

و تولدت

که دوباره زندگی می بخشد به حیثیت از دست رفته درختان

پر از احساس باران است

عاشق که باشی ...

عاشق که باشم ...

هنوز دلم گرم است

به تمام مهر ماه ها

که باران بشوی برای چشمانم

کاش می دانستی

جراحت زرد درختان

 عاشق ترم می کند

اما همین که بدانم هستی

تا دوباره چترم را بشکنی

دلم را گرم می کند

و پاییز را زیبا

ایمان آورده ام به فصل زرد

که مانند درختان عریان فریاد بزنم

از جنون عشق تو

که بی چتر زیر بارش باران چه رفتنیست .

عادت کرده ام به ندیدنت

به نداشتنت هرگز .

همین که به مهر اعتبار ببخشی

تمام بی مهری ها فراموش می شوند .

و زندگی هجده برابر عاشقانه تر متولد می شود.

پاییز فصل زردی بود که حالا متورم است

از چشمان منتظرم

که عاشقانه باریدنت را به تماشا ایستاده اند .

که سهم من از عشق تو فقط شکستن چترم بود و

به کمال رسیدنم از شکنجه ای که

(( کسی که سهم تو باشد به دیگران برسد ))^۱

ایمان آورده ام به فصل زرد

که تولدت را در ماه مهرش به آغوش کشیده است

تا دلم گرم باشد

به همین جراحت های زرد .